പറഞ്ഞു തീരാത്ത കഥ!

പണ്ടെത്ര നേരം പറഞ്ഞാലും തീരാത്ത
കഥകളുണ്ടായിരുന്നൂ നമുക്കായ്
പണ്ടെത്ര നേരമാ കൺകളിൽ നോക്കിലും
തീരാക്കിനാക്കളുണ്ടായിരുന്നൂ

പണ്ടെത്ര കൈപിടിച്ചാ വനച്ഛായയിൽ
ചാറ്റൽമഴയത്തു ഞാൻ നടന്നൂ
പണ്ടത്തെയാമലർത്തോപ്പിലെ സ്വച്ഛന്ദ
സ്വപ്നങ്ങളെത്ര മനോഹരങ്ങൾ

ആ മധുവാസന്തകാലം കഴിഞ്ഞുഗ്ര
വേനലിൻ ചൂടിലുരുകും മനം
വേപഥുചിന്തി, മനസ്സുഗ്രതാപത്തിൽ
വേവുന്നൊരോർമ്മതൻ രൂപമായി

താനേ സുധാരസഗീതം പൊഴിച്ചൊരെൻ
രക്തകോശങ്ങൾ തുരുമ്പെടുക്കേ
വീണുറങ്ങുന്ന ഗതചിന്തയാത്മാവി-
ലാളും ചിതയൊന്നിൽ ഭസ്മമാകേ

താഴിട്ടു പൂട്ടിയ വാതായനങ്ങൾക്കു
ചാരെ നിൻ രൂപമെൻ കൺകൾ തേടും
ഇനി വരും ജന്മങ്ങളാ മുഗ്ധരൂപത്തിൻ
തപ്തസ്മൃതികളിൽ പൂത്തു നിൽക്കും

© കാവാലം ജയകൃഷ്ണൻ