എഴുതുവാന്‍ മറന്നൊരെന്‍ വരികളിലെവിടെയോ
കവിതയായ് പൂത്തൊരെന്‍ കൂട്ടുകാരീ
കളിചിരി മാഞ്ഞൊരെന്‍ കരളിലെ കളിത്തട്ടില്‍
നൂപുരധ്വനി ചേര്‍ക്കും കൂട്ടുകാരീ
കളഗാനമധുരമാം സ്വരരാഗസുധയാലെ
സുമധുരമധുരേ നീ കൊഞ്ചിടുമ്പോള്‍
അകലുന്ന ജനിദുഃഖശ്ശതം വിണ്ണില്‍ തിളങ്ങുന്നു
ഇഹ ജന്‍‍മസുകൃതത്തില്‍ താരകള്‍ പോല്‍...
നിലാവലയൊളിചിന്നിച്ചിരിതൂകും തവാനന-
തളിര്‍മുഗ്ധകുസുമമെന്‍ കരങ്ങളേല്‍ക്കേ
ചുടുചുംബനങ്ങളേറ്റു മിഴി കൂപ്പും ഭവതി നിന്‍
മധുരാസ്യമെന്നുമെന്‍റെ ഭാഗ്യമാകട്ടെ...
കലിന്ദകന്യകേ നിന്‍റെ കളഗാനസുഖം ചൂടി
ഹൃദയമുരളിക ഹാ സ്വയം പാടുന്നു
കണികാണാനണയു നീ കനിവിന്‍റെ സുഗന്ധമേ
കരള്‍ തേടും പ്രണയാര്‍ത്ഥ സുഖസാരമേ...
© ജയകൃഷ്ണന്‍ കാവാലം
Sunday, November 14, 2010
Sunday, August 22, 2010
സ്വന്തമാക്കാന്‍ കൊതിക്കുന്ന പൂവിന് (ആലാപനം)
|
നമ്മുടെ പ്രിയ നാടകക്കാരന്‍ ബിജു കോട്ടിലയാണ് ഇത് ആലപിച്ചിരിക്കുന്നത്. ബിജുവിന് നന്ദി അറിയിക്കുന്നു.
Monday, August 09, 2010
മഞ്ജുഷ
മന്ദഹാസങ്ങള്‍ പൂവിടര്‍ത്തുന്ന
മന്ദാരം പൂത്ത സന്ധ്യയില്‍
മന്ദമായ് വന്ന തെന്നല്‍ പോലെ നീ-
യെന്‍റെയോര്‍മ്മയില്‍ വന്നുവോ
ഹര്‍ഷഘോഷങ്ങളായിരം വര്‍ണ്ണ-
വിസ്മയം തീര്‍ത്ത വേളയില്‍
സ്വപ്നമേയെന്‍റെ ഹൃത്തടത്തില്‍ നീ-
യെത്തിയെന്തോ മൊഴിഞ്ഞുവോ
സ്വസ്ഥമാമെന്‍റെ മാനസത്തില്‍ നീ
സ്വച്ഛ സ്വച്ഛം നടക്കവേ
മഞ്ജുഷേ നിന്‍റെ പാദതാളമെന്‍
ഇച്ഛതന്‍ തുടിതാളമായ്
മേഘജാലങ്ങളാശതന്‍ സ്വര്‍ണ്ണ-
രാജികള്‍ ചൂടിയാഢ്യമായ്
വാനവീഥിയിലായിരം മലര്‍-
ച്ചാര്‍ത്തുകള്‍ പകര്‍ന്നീടവേ
ഹാ തപസ്സിളകുന്നു ജീവിത
മോദ മോഹം വളരുന്നു
നിന്‍റെ വാനത്തിലര്‍ക്കനാകുവാ-
നാഗ്രഹിക്കുന്നു മാനസം
മഞ്ജുഭാഷണമന്ത്രണത്തിലെന്‍
മോഘജന്മം പവിത്രമായ്
ധന്യമായ് മമ ജന്‍‍മദുഃഖങ്ങ-
ളന്യമായി നിസ്സംശയം
നിര്‍മ്മലേ നിന്‍റെ മന്ദഹാസത്തി-
ലെന്നുമെന്നും വിളങ്ങുവാന്‍
നോമ്പു നോല്‍ക്കട്ടെ നിത്യവും നിന്‍റെ
ചാരുശ്രീലകവാതിലില്‍...
© ജയകൃഷ്ണന്‍ കാവാലം
മന്ദാരം പൂത്ത സന്ധ്യയില്‍
മന്ദമായ് വന്ന തെന്നല്‍ പോലെ നീ-
യെന്‍റെയോര്‍മ്മയില്‍ വന്നുവോ
ഹര്‍ഷഘോഷങ്ങളായിരം വര്‍ണ്ണ-
വിസ്മയം തീര്‍ത്ത വേളയില്‍
സ്വപ്നമേയെന്‍റെ ഹൃത്തടത്തില്‍ നീ-
യെത്തിയെന്തോ മൊഴിഞ്ഞുവോ
സ്വസ്ഥമാമെന്‍റെ മാനസത്തില്‍ നീ
സ്വച്ഛ സ്വച്ഛം നടക്കവേ
മഞ്ജുഷേ നിന്‍റെ പാദതാളമെന്‍
ഇച്ഛതന്‍ തുടിതാളമായ്
മേഘജാലങ്ങളാശതന്‍ സ്വര്‍ണ്ണ-
രാജികള്‍ ചൂടിയാഢ്യമായ്
വാനവീഥിയിലായിരം മലര്‍-
ച്ചാര്‍ത്തുകള്‍ പകര്‍ന്നീടവേ
ഹാ തപസ്സിളകുന്നു ജീവിത
മോദ മോഹം വളരുന്നു
നിന്‍റെ വാനത്തിലര്‍ക്കനാകുവാ-
നാഗ്രഹിക്കുന്നു മാനസം
മഞ്ജുഭാഷണമന്ത്രണത്തിലെന്‍
മോഘജന്മം പവിത്രമായ്
ധന്യമായ് മമ ജന്‍‍മദുഃഖങ്ങ-
ളന്യമായി നിസ്സംശയം
നിര്‍മ്മലേ നിന്‍റെ മന്ദഹാസത്തി-
ലെന്നുമെന്നും വിളങ്ങുവാന്‍
നോമ്പു നോല്‍ക്കട്ടെ നിത്യവും നിന്‍റെ
ചാരുശ്രീലകവാതിലില്‍...
© ജയകൃഷ്ണന്‍ കാവാലം
Sunday, August 08, 2010
ശശികല
പാര്‍വ്വണക്കുളിര്‍ ചൂടി മധുരമായ്
വാനവീഥിയില്‍ വന്ന ശശികലേ...
സൂര്യകാന്തിപോല്‍ കാന്തിയോലും മുഖം
കാണുവാന്‍ വന്ന സൂര്യനാവട്ടെ ഞാന്‍
പാരകസ്മേരഭംഗിയോലുന്ന നിന്‍
പാംസുചന്ദനാലംകൃത ശ്രീയെഴും
ആനനത്തിന്‍ പ്രകാശമായ് മാറുവാന്‍
വാനവീഥിയില്‍ വന്നുദിക്കട്ടെ ഞാന്‍
തേന്‍ കണത്തില്‍ കവിതയും ചന്ദന-
ഗന്ധവും ചേര്‍ന്ന നിന്‍റെ മനോജ്ഞമാം
സ്നേഹഭാഷണ ഗാനത്തിലീറതന്‍
ഈണമായ് ഞാനലിഞ്ഞു ചേരട്ടെ
ശുദ്ധസുന്ദരസങ്കല്‍‍പ്പ ധാരയാല്‍
ഉജ്ജ്വലം നിന്‍റെ മാനസം കാണവേ
വിശ്വപ്രേമാര്‍ത്ഥസാരം നിരന്തരം
വിസ്മയിപ്പിപ്പതെന്‍ മനോമണ്ഡലം
ദുര്‍ഘടം, ഘോര ദുഃഖമീജീവിത
കഷ്ടകാണ്ഡം കഴിക്കുവാനെങ്കിലും,
കൂട്ടു പോരുകില്‍ ചേര്‍ത്തിടാം മാമക
ശിഷ്ടയാത്രയില്‍ സ്നേഹം പകര്‍ന്നിടാം
വാനവില്ലൊളി തോല്‍ക്കുന്ന വര്‍ണ്ണങ്ങള്‍
പൂ വിടര്‍ത്തുന്ന താവകാത്മാവിലെ
ദാരുശില്പമായെങ്കിലും മാറുവാന്‍
ആശയുണ്ടെനിക്കേറ്റം ശശികലേ...
പേടമാന്‍ മിഴിപ്പൂവില്‍ നിരന്തരം
സ്വപ്നമായ് ഞാനലിഞ്ഞു ചേര്‍ന്നോട്ടേ
ചേര്‍ത്തു വയ്ക്കട്ടെ നിന്നെയെന്‍ പ്രാണന്‍റെ
പ്രാണനൊപ്പം നിരന്തരം കാവ്യമേ...
© കാവാലം ജയകൃഷ്ണന്‍
വാനവീഥിയില്‍ വന്ന ശശികലേ...
സൂര്യകാന്തിപോല്‍ കാന്തിയോലും മുഖം
കാണുവാന്‍ വന്ന സൂര്യനാവട്ടെ ഞാന്‍
പാരകസ്മേരഭംഗിയോലുന്ന നിന്‍
പാംസുചന്ദനാലംകൃത ശ്രീയെഴും
ആനനത്തിന്‍ പ്രകാശമായ് മാറുവാന്‍
വാനവീഥിയില്‍ വന്നുദിക്കട്ടെ ഞാന്‍
തേന്‍ കണത്തില്‍ കവിതയും ചന്ദന-
ഗന്ധവും ചേര്‍ന്ന നിന്‍റെ മനോജ്ഞമാം
സ്നേഹഭാഷണ ഗാനത്തിലീറതന്‍
ഈണമായ് ഞാനലിഞ്ഞു ചേരട്ടെ
ശുദ്ധസുന്ദരസങ്കല്‍‍പ്പ ധാരയാല്‍
ഉജ്ജ്വലം നിന്‍റെ മാനസം കാണവേ
വിശ്വപ്രേമാര്‍ത്ഥസാരം നിരന്തരം
വിസ്മയിപ്പിപ്പതെന്‍ മനോമണ്ഡലം
ദുര്‍ഘടം, ഘോര ദുഃഖമീജീവിത
കഷ്ടകാണ്ഡം കഴിക്കുവാനെങ്കിലും,
കൂട്ടു പോരുകില്‍ ചേര്‍ത്തിടാം മാമക
ശിഷ്ടയാത്രയില്‍ സ്നേഹം പകര്‍ന്നിടാം
വാനവില്ലൊളി തോല്‍ക്കുന്ന വര്‍ണ്ണങ്ങള്‍
പൂ വിടര്‍ത്തുന്ന താവകാത്മാവിലെ
ദാരുശില്പമായെങ്കിലും മാറുവാന്‍
ആശയുണ്ടെനിക്കേറ്റം ശശികലേ...
പേടമാന്‍ മിഴിപ്പൂവില്‍ നിരന്തരം
സ്വപ്നമായ് ഞാനലിഞ്ഞു ചേര്‍ന്നോട്ടേ
ചേര്‍ത്തു വയ്ക്കട്ടെ നിന്നെയെന്‍ പ്രാണന്‍റെ
പ്രാണനൊപ്പം നിരന്തരം കാവ്യമേ...
© കാവാലം ജയകൃഷ്ണന്‍
Monday, August 02, 2010
ആതിര
--- നീയെത്രയുരുകുന്നുവെന്നറിവീല ഞാന്‍
നീയെത്ര താപം തപിപ്പതറിവീല ഞാന്‍
നീറുമെന്‍ പ്രാണന്‍റെ പ്രേമനൈവേദ്യത്തില്‍
നീയെത്ര മധുവായ് നിറഞ്ഞതറിവീല ഞാന്‍---
1
ആതിരേ, മിഴിപ്പൂക്കളില്‍ കവിതകള്‍
ആയിരം വര്‍ണ്ണമായ് നിറയുന്ന ദേവതേ
നിന്നെ തിരഞ്ഞു ഞാനെത്ര വര്‍ഷങ്ങളാ
യലയുന്നിതാ മുഗ്ധസങ്കല്‍‍പ്പ കന്യകേ
ആതിരേ, നോവിന്‍റെ ഇടവഴിയില്‍ പൂത്ത
ജീവന്‍റെ നിറമുള്ള സ്നേഹകുസുമമേ
അറിയുന്നു നിന്നെയെന്നന്തരാത്മാവിന്‍റെ
ആഴങ്ങള്‍ തിരയുന്ന സ്നേഹനൈര്‍മ്മല്യമായ്
ഒരു കുഞ്ഞു മോഹമായ്, മലര്‍വര്‍ണ്ണ സ്വപ്നമാ-
യോമനിച്ചോമനിച്ചാശിച്ചു നിന്നെ ഞാന്‍
ഒരു മയില്‍‍പ്പീലി പോലരുമയായെന്നുടെ
മനസ്സിന്‍റെ പുസ്തകത്താളില്‍ കരുതി ഞാന്‍
ആതിരേ നീയറിയുന്നുവോ എന്‍റെ
മനസ്സിലെ നോവിന്‍ പുകച്ചിലെത്ര
ആതിരേ നീയെന്ന സ്വപ്നം പൊലിയുകില്‍
ആവതില്ലന്നീ പ്രയാണം തുടര്‍ന്നിടാന്‍
ആതിരേ, നിന്‍ മിഴിപ്പൂവില്‍ നോക്കി ഞാനെത്ര
രാവുകള്‍ കവിത ചൊല്ലിക്കഴിച്ചു
കണ്ണീര്‍ നിറയാതിരിക്കണമെന്നെത്ര
മൌനമായ് നിന്നോടു ചൊല്ലി
അഴലിനുന്മാദ നിമിഷങ്ങളില്‍ നിന്‍റെ-
യരുമസാന്നിദ്ധ്യത്തിനായ് കേണ നാള്‍
ഇരവിലുറവയായ് നിറയുന്ന സ്നേഹത്തി-
ലരുമയായ് നിന്നെയോമനിച്ചെത്ര ഞാന്‍
അരികിലുണ്ടെങ്കിലെന്നുമെന്നാതിരേ
ഹൃദയമാശിച്ചിടുന്നു നിന്‍ സാന്ത്വനം
ഹൃദയഭിത്തികള്‍ പൊട്ടിത്തകര്‍ന്നു പോം
ഒരു നിമേഷമാ സ്നേഹം പൊലിയുകില്‍
മമ മനസ്സിന്‍റെ മുഗ്ധരാജാങ്കണം
മമ സഖി നിന്‍റെ പാദസ്പര്‍ശത്തിനായ്
മരുവു പോലിതാ ദാഹിപ്പു ജീവനേ
വരിക വരികയെന്‍ ജന്മമോക്ഷത്തിനായ്...
2
അകലുവാനായി മാത്രം പ്രതീക്ഷ തന്‍
അരിയ തൂവലിന്‍ ചിറകുകള്‍ വീശിയാ
അരളി പൂത്ത നിലാവത്തു നീറുമെ-
ന്നരികില്‍ വന്നുവോ നിശ്ശബ്ദദുഃഖമേ
അകലെ മണ്ണിന്‍റെ മക്കള്‍ തന്നാരവം
ഒരു വിശപ്പിന്‍റെ നൊമ്പരം പാടുന്നു
ഇവിടെ ഞാന്‍ നിന്‍റെ ഹൃദയസോപാനത്തില്‍
സ്നേഹമന്ത്രം ജപിച്ചിരിക്കുന്നു...
ഇനിയൊരു പ്രത്യക്ഷദര്‍ശനം കാക്കാതെ,
ഇനിയൊരശരീരി പോലും നിനയ്ക്കാതെ,
പ്രേമാംബികേ തവ ലീലാവിനോദങ്ങളില്‍
വെറുമൊരു മണ്‍പാവയായ് തപം ചെയ്‌വു ഞാന്‍.
അഴലഴിയാത്ത മനസ്സിലെ ഭാരങ്ങള്‍
അണമുറിയാത്ത കണ്ണീര്‍ പ്രവാഹമായ്
അതിലൊരു കൈക്കുമ്പിള്‍, ഭവതി നിന്‍ ജീവനില്‍
അടിമുടിയൊഴുകുന്ന, തീര്‍ത്ഥമാവട്ടെ
ഇനിയൊരു പ്രണയപര്‍വ്വത്തിനായ് പ്രാണനേ
തുണവരിക,യെന്നേ മരിച്ചൊരീ ദേഹത്തില്‍
ഇനിയുമൊരു കുരുതിക്കു കളമൊരുക്കട്ടെ നിന്‍
തിരുവടികള്‍ തഴുകുവാന്‍ ഹൃദയം തുളയ്ക്കട്ടെ
ഇവിടെയൊരു ചെമ്പനീര്‍പ്പൂ ആരെയോ,
ഇമചിമ്മിക്കാത്തു നില്‍ക്കുന്നൂ
അവളുടെയിളം കവിളിലെയശ്രുപോല്‍
ഇവനുമൊരു ബാഷ്പമാകുന്നു...
നിന്‍റെ കണ്‍കളൊന്നിരുണ്ടാല്‍ മതി
ഇനിയുമൊരു ദീര്‍ഘനിശ്വാസമാത്രം പോരും
ഇളവെയിലില്‍ വറ്റുമായശ്രു പോലെന്‍ പ്രാണന്‍
ഒരു നേര്‍ത്ത തേങ്ങലായ് നിന്നില്‍ ലയിക്കുവാന്‍...
ഹൃദയാരവങ്ങളടങ്ങയായ് എന്നൂര്‍ജ്ജ-
മണയാന്‍ തുടങ്ങി നിഴല്‍ വീഴ്കയായ്
കവിതക്കരുത്തു കനലാടുമെന്‍ മനസ്സിന്‍റെ
കരയിന്നു കണ്ണീര്‍ത്തടാകമായ്
3
ദൈവം തന്നൊരു നിധിയേ... നീയെന്‍റെ ജീവന്‍റെ
വിധിയെഴുതുക....... കാത്തു നില്‍‍ക്കുന്നു ഞാന്‍...
© ജയകൃഷ്ണന്‍ കാവാലം
നീയെത്ര താപം തപിപ്പതറിവീല ഞാന്‍
നീറുമെന്‍ പ്രാണന്‍റെ പ്രേമനൈവേദ്യത്തില്‍
നീയെത്ര മധുവായ് നിറഞ്ഞതറിവീല ഞാന്‍---
1
ആതിരേ, മിഴിപ്പൂക്കളില്‍ കവിതകള്‍
ആയിരം വര്‍ണ്ണമായ് നിറയുന്ന ദേവതേ
നിന്നെ തിരഞ്ഞു ഞാനെത്ര വര്‍ഷങ്ങളാ
യലയുന്നിതാ മുഗ്ധസങ്കല്‍‍പ്പ കന്യകേ
ആതിരേ, നോവിന്‍റെ ഇടവഴിയില്‍ പൂത്ത
ജീവന്‍റെ നിറമുള്ള സ്നേഹകുസുമമേ
അറിയുന്നു നിന്നെയെന്നന്തരാത്മാവിന്‍റെ
ആഴങ്ങള്‍ തിരയുന്ന സ്നേഹനൈര്‍മ്മല്യമായ്
ഒരു കുഞ്ഞു മോഹമായ്, മലര്‍വര്‍ണ്ണ സ്വപ്നമാ-
യോമനിച്ചോമനിച്ചാശിച്ചു നിന്നെ ഞാന്‍
ഒരു മയില്‍‍പ്പീലി പോലരുമയായെന്നുടെ
മനസ്സിന്‍റെ പുസ്തകത്താളില്‍ കരുതി ഞാന്‍
ആതിരേ നീയറിയുന്നുവോ എന്‍റെ
മനസ്സിലെ നോവിന്‍ പുകച്ചിലെത്ര
ആതിരേ നീയെന്ന സ്വപ്നം പൊലിയുകില്‍
ആവതില്ലന്നീ പ്രയാണം തുടര്‍ന്നിടാന്‍
ആതിരേ, നിന്‍ മിഴിപ്പൂവില്‍ നോക്കി ഞാനെത്ര
രാവുകള്‍ കവിത ചൊല്ലിക്കഴിച്ചു
കണ്ണീര്‍ നിറയാതിരിക്കണമെന്നെത്ര
മൌനമായ് നിന്നോടു ചൊല്ലി
അഴലിനുന്മാദ നിമിഷങ്ങളില്‍ നിന്‍റെ-
യരുമസാന്നിദ്ധ്യത്തിനായ് കേണ നാള്‍
ഇരവിലുറവയായ് നിറയുന്ന സ്നേഹത്തി-
ലരുമയായ് നിന്നെയോമനിച്ചെത്ര ഞാന്‍
അരികിലുണ്ടെങ്കിലെന്നുമെന്നാതിരേ
ഹൃദയമാശിച്ചിടുന്നു നിന്‍ സാന്ത്വനം
ഹൃദയഭിത്തികള്‍ പൊട്ടിത്തകര്‍ന്നു പോം
ഒരു നിമേഷമാ സ്നേഹം പൊലിയുകില്‍
മമ മനസ്സിന്‍റെ മുഗ്ധരാജാങ്കണം
മമ സഖി നിന്‍റെ പാദസ്പര്‍ശത്തിനായ്
മരുവു പോലിതാ ദാഹിപ്പു ജീവനേ
വരിക വരികയെന്‍ ജന്മമോക്ഷത്തിനായ്...
2
അകലുവാനായി മാത്രം പ്രതീക്ഷ തന്‍
അരിയ തൂവലിന്‍ ചിറകുകള്‍ വീശിയാ
അരളി പൂത്ത നിലാവത്തു നീറുമെ-
ന്നരികില്‍ വന്നുവോ നിശ്ശബ്ദദുഃഖമേ
അകലെ മണ്ണിന്‍റെ മക്കള്‍ തന്നാരവം
ഒരു വിശപ്പിന്‍റെ നൊമ്പരം പാടുന്നു
ഇവിടെ ഞാന്‍ നിന്‍റെ ഹൃദയസോപാനത്തില്‍
സ്നേഹമന്ത്രം ജപിച്ചിരിക്കുന്നു...
ഇനിയൊരു പ്രത്യക്ഷദര്‍ശനം കാക്കാതെ,
ഇനിയൊരശരീരി പോലും നിനയ്ക്കാതെ,
പ്രേമാംബികേ തവ ലീലാവിനോദങ്ങളില്‍
വെറുമൊരു മണ്‍പാവയായ് തപം ചെയ്‌വു ഞാന്‍.
അഴലഴിയാത്ത മനസ്സിലെ ഭാരങ്ങള്‍
അണമുറിയാത്ത കണ്ണീര്‍ പ്രവാഹമായ്
അതിലൊരു കൈക്കുമ്പിള്‍, ഭവതി നിന്‍ ജീവനില്‍
അടിമുടിയൊഴുകുന്ന, തീര്‍ത്ഥമാവട്ടെ
ഇനിയൊരു പ്രണയപര്‍വ്വത്തിനായ് പ്രാണനേ
തുണവരിക,യെന്നേ മരിച്ചൊരീ ദേഹത്തില്‍
ഇനിയുമൊരു കുരുതിക്കു കളമൊരുക്കട്ടെ നിന്‍
തിരുവടികള്‍ തഴുകുവാന്‍ ഹൃദയം തുളയ്ക്കട്ടെ
ഇവിടെയൊരു ചെമ്പനീര്‍പ്പൂ ആരെയോ,
ഇമചിമ്മിക്കാത്തു നില്‍ക്കുന്നൂ
അവളുടെയിളം കവിളിലെയശ്രുപോല്‍
ഇവനുമൊരു ബാഷ്പമാകുന്നു...
നിന്‍റെ കണ്‍കളൊന്നിരുണ്ടാല്‍ മതി
ഇനിയുമൊരു ദീര്‍ഘനിശ്വാസമാത്രം പോരും
ഇളവെയിലില്‍ വറ്റുമായശ്രു പോലെന്‍ പ്രാണന്‍
ഒരു നേര്‍ത്ത തേങ്ങലായ് നിന്നില്‍ ലയിക്കുവാന്‍...
ഹൃദയാരവങ്ങളടങ്ങയായ് എന്നൂര്‍ജ്ജ-
മണയാന്‍ തുടങ്ങി നിഴല്‍ വീഴ്കയായ്
കവിതക്കരുത്തു കനലാടുമെന്‍ മനസ്സിന്‍റെ
കരയിന്നു കണ്ണീര്‍ത്തടാകമായ്
3
ദൈവം തന്നൊരു നിധിയേ... നീയെന്‍റെ ജീവന്‍റെ
വിധിയെഴുതുക....... കാത്തു നില്‍‍ക്കുന്നു ഞാന്‍...
© ജയകൃഷ്ണന്‍ കാവാലം
Thursday, July 29, 2010
ആത്മാവു പാടുമ്പോള്‍
|
ആലാപനം: ബിജു കോട്ടില
പ്രത്യേക നന്ദി: ഷാജി മുള്ളൂക്കാരന്‍
കവിത വായിക്കാന്‍ തൊട്ടു മുന്‍പത്തെ പോസ്റ്റ് നോക്കുക
© ജയകൃഷ്ണന്‍ കാവാലം
Wednesday, June 30, 2010
ആത്മാവ്‌ പാടുന്നത്
നെഞ്ചിടിപ്പിന്‍റെ താളം മുറുകുന്നു
മനസ്സിലെ ചക്രവാകപ്പക്ഷി ചിറകടിച്ചകലുന്നു
നഭസ്സിലെ ശ്യാമരാജികള്‍ വിഷാദ മൌനത്തിന്‍റെ
ചിത്രം വരക്കുവാന്‍ വ്യര്‍ത്ഥം ശ്രമിക്കുന്നു
വെറുമൊരു ചുടലപ്പറമ്പുപോല്‍ ശൂന്യമാം-
മനസ്സേ... ചിതകളില്‍ ചിന്തയെകൊന്നെരിച്ചും,
സഫലമാകാത്ത സ്വപ്നങ്ങളെ വറളി കൂട്ടിപ്പുകച്ചും,
അരിയ മന്ദസ്മിതം പങ്കിട്ടെടുത്തൊരാ-
മധുരവര്‍ഷങ്ങളെ തിലയോടു ചേര്‍ത്തു ഹവിച്ചും,
ഒരു വിഫല ജന്മത്തിന്‍റെയളവെടുപ്പു നടത്തിയാലും.......
ഉടലെരിക്കുന്നൊരന്തരാത്മാവിന്‍റെ
വ്രണിതഗീതം മുഴങ്ങുമീസന്ധ്യയില്‍
മധുരസ്വപ്നങ്ങള്‍ കണ്ടുമടുത്തൊരെ
ന്നാത്മകഥകള്‍കാറ്റില്‍ പറന്നു നടക്കട്ടെ
വ്യഥകള്‍, നൊമ്പരപ്പാടുകള്‍ പൂക്കുമെന്‍
കവിത തന്നുടല്‍ ചിതലരിച്ചീടട്ടെ
ഇളകിയാടുന്ന മാനസസഞ്ചാര
ഗതിവിഗതികള്‍ താളം പിഴയ്ക്കുന്നു
തരളജീവിതസ്സങ്കല്‍‍പ്പകന്യകള്‍
മുടിയഴിച്ചുന്മാദ നൃ്ത്തം ചവിട്ടുന്നു
ചകിതനാണിന്നു കാലമേ നിന്‍റെയീ
ചരണതാഡനം പാടേ തളര്‍ത്തുമെ-
ന്നുടല്‍ വിറയ്ക്കുന്നു ജീവിതം കാണവേ.......
നെടിയനേരുകള്‍ നൊമ്പരപ്പൂക്കളായ്
പഴയയോര്‍മ്മതന്‍ വഴികളില്‍ പൂക്കുന്നു
നടുവൊടിക്കുന്ന ജീവിതഭാരത്തി-
ന്നഴല്‍കളില്‍ ഞാന്‍ തകര്‍ന്നു പോകുന്നു
സഫലജീവിതത്തിരിതെളിച്ചന്നു നീ
വഴിയില്‍ നില്‍‍ക്കവേ കണ്ടു ഞാനെങ്കിലും,
സഹഗമനത്തിനര്‍ത്ഥിച്ചു ഞാനെന്‍റെ
ഉയിര്‍ പകരം നിനക്കു നേദിക്കിലും,
ഹൃദയഗര്‍ഭത്തിലുണ്മയോലും സ്നേഹ
അമരകോശത്തില്‍ നിന്നെ പ്രതിഷ്ഠിച്ച്
പരിധിയില്ലാത്തനശ്വരപ്രേമത്താല്‍
ഉദയസായന്തനങ്ങള്‍ കഴിക്കിലും,
അരുവിയാം നിന്‍റെ മിഴികളൊന്നെന്നിലേ-
ക്കൊഴുകിയില്ലെന്‍റെ കരളിലെക്കണ്ണുനീര്‍-
തരളപാദം നനച്ചില്ല ദേവി നിന്‍
മിഴിയറിഞ്ഞതില്ലെന്നാത്മ നൊമ്പരം.......
വഴി പിരിഞ്ഞു നാം പോകയോ ഹാ... മനം
വഴി തിരിയാതെയിരുളില്‍ പരതുന്നു
തീയൊഴുകുമെന്‍ ഹൃത്തിലെ ധമനികള്‍
അമിതതാപത്താല്‍ പൊട്ടിത്തകരുന്നു
വരണമാല്യം കരുതിയില്ലെങ്കിലും,
വളകിലുക്കങ്ങള്‍ കവിത പാടുന്ന നിന്‍
കൈകളാലൊരു പൂച്ചെണ്ടു മാത്രമെന്‍
ചിതയില്‍ വയ്ക്ക, കൃതാര്‍ത്ഥനാവട്ടെ ഞാന്‍.......
© ജയകൃഷ്ണന്‍ കാവാലം
Monday, June 21, 2010
ജാതകം (ഭാഗം രണ്ട്‌)
ഒന്നാം ഭാഗം ഇവിടെ നിന്നു വായിച്ചു തുടങ്ങുമല്ലോ...
നാള്‍കള്‍, ഋതുക്കള്‍ തന്‍റെ വര്‍ണ്ണാന്ധകാരങ്ങളാല്‍
മാസമായ് വര്‍ഷങ്ങളായ് മുന്നോട്ടു ചരിക്കവേ
നാള്‍‍തോറുമേറുന്ന നിറവായി നാം തമ്മി-
ലറിയാതറിഞ്ഞറിഞ്ഞൊന്നായൊഴുകുവാന്‍,
വാസരോത്സാഹങ്ങളിലൂര്‍ജ്ജമായ് നിറയുവാന്‍,
രാത്രിതന്‍ കുളിര്‍സുഖം പങ്കിട്ടെടുക്കുവാന്‍,
സ്വപ്നങ്ങള്‍ പരസ്പരം കൈമാറിയതി ദീര്‍ഘ-
കാലങ്ങളൊന്നായ് ചേര്‍ന്നു ജീവിതം നയിക്കുവാന്‍
എത്രയോ കൊതിച്ചു നാമെത്തിനിന്നീടുന്നൊരീ
മുഗ്ദ്ധമോഹത്തിന്‍റെയുത്തുംഗ ശൃംഗങ്ങളില്‍
പ്രേമം, മധുവര്‍ഷമായ് പൊഴിഞ്ഞാത്മാവിലെ
പ്രേമസ്വരൂപന്നഭിഷേകമായലിയവേ
മക്കളാം മാമ്പൂകണ്ടു മോഹിച്ചും ദിനം ദിനം
മത്സരിച്ചോമനിച്ച മാതാപിതാക്കന്മാര്‍ക്കും
സമ്മതം തന്നെന്നാലും ജാതകം ചേര്‍ന്നീടണം
ജാലകമതാണല്ലോ ഭാവിയെ തിരയുവാന്‍
പന്ത്രണ്ടു കളങ്ങളില്‍ ജീവിതം പരസ്പരം
ദുഃഖമായ്, സന്തോഷമായ് ഉയര്‍ച്ച, താഴ്ചകളായ് !
കൂട്ടിയും കിഴിച്ചുമങ്ങിരിക്കേ കാലത്തിന്‍റെ
‘വിളി‘ വന്നീടില്‍ പോലും ജാതകം പിഴക്കില്ലാ !
ഒട്ടൊത്തുമൊട്ടൊക്കെയൊക്കാതെ വരുകിലും
ജാതകം ചേര്‍ന്നീടണം വീട്ടുകാര്‍ക്കതേയുള്ളൂ
ജീവിതമാണ്‌ നിങ്ങളെന്നുമൊന്നായീടുവാന്‍
ശാസ്ത്രത്തെയവഗണിച്ചീടൊല്ലേ കുഞ്ഞുങ്ങളേ...
പോകയായ്, ഊര്‍ദ്ധ്വപുണ്ഡ്രഗാംഭീര്യവിരാജിതന്‍
ദൈവജ്ഞന്‍, മുക്കാലങ്ങള്‍ ചിന്തയാല്‍ ഗ്രഹിപ്പവന്‍,
നാടെങ്ങും പുകള്‍ പെറ്റ ജ്യോതിഷീസവിധത്തില്‍
സ്വന്ത ജീവിതത്തിന്‍റെ സ്വസ്ഥത ഗണിക്കുവാന്‍
അജ്ഞനോ, വിദുഷിയോയെന്നറിഞ്ഞീടാത്തൊരീ
ജ്യോതിഷീപ്രവചനം, ജാതകം ചേരില്ലത്രേ!
നാള്‍കളായ്‍, മനസ്സുകള്‍ സ്നേഹത്താല്‍ പരസ്പരം
അമൃതം പകര്‍ന്നൊരീ കാലത്തെ മറക്കണം
കാണ്‍ക പോല്‍ പാടില്ലല്ലീ, വേധനക്ഷത്രങ്ങളും
കോപിച്ച രാഹു, കേതു, ഏഴിലോ ചൊവ്വാ നില്‍‍പ്പൂ
പന്ത്രണ്ടു കളങ്ങളാല്‍ വര്‍ജ്ജിതസ്നേഹത്തിന്‍റെ
മൂല്യത്തെയളക്കുവാന്‍ ശാസ്ത്രത്തിനാമോ പക്ഷേ...?
എന്തു താന്‍ വന്നീടിലും സമ്മതിക്കില്ലീ ബന്ധം
കാണുവാന്‍ കഴിയില്ല നിങ്ങള്‍ തന്നധോഗതി
പുത്രവാത്സല്യത്തിന്‍റെയര്‍ഹതയാലെ ചൊല്ലി,
ശക്തമായച്ഛന്‍, കേള്‍ക്കയില്ലെങ്കില്‍ മരിക്കും ഞാന്‍!
ശാസ്ത്രമാപിനികളാല്‍ സ്നേഹത്തെയളക്കുന്ന
പ്രാകൃത സംസ്കാരത്തിന്‍ ഊഹക്കണക്കുകള്‍
ഊതിയണച്ചൂ രണ്ടു ജീവിതപ്രത്യാശകള്‍
ജാതകക്കണക്കുകള്‍ തെറ്റുകില്ലത്രേ പോലും!
ഇടിഞ്ഞ മനസ്സോടെയിടറും പദങ്ങളാല്‍
ഇനി നാം കാണില്ലെന്നു തകര്‍ന്നു പറഞ്ഞു ഞാന്‍
കരഞ്ഞില്ലവള്‍, തെല്ലുമിരുണ്ടില്ലവളുടെ
മുഖവും, കിനാക്കളാല്‍ വിടര്‍ന്ന കണ്ണുകളും
നിറഞ്ഞില്ലവയൊട്ടുമറിയാതൊരു ശാപ
വചസ്സും മൊഴിഞ്ഞില്ലാ മധുരാധരങ്ങളും
നീയൊരു മഹാശാപ വാക്കിനാലേയെന്നെ
സംഹരിച്ചേക്കൂ തോഴി,യതു താന്‍ മമഹിതം
നീയൊരു മഹാഗ്നിയായ് ഭസ്മമാക്കിയാല്‍ പോലും
നമ്രനായ്, വിധേയനായ് നിന്നില്‍ ഞാനലിഞ്ഞു പോം
എങ്ങനെ പിരിയും നാമെങ്ങനെ മറക്കുമീ
ശാസ്ത്രത്തിനാമോ രണ്ടു ജീവനെ പിരിക്കുവാന്‍?
ഒട്ടൊരു നിമിഷത്തിന്‍ മൌനത്തിനവധിയായ്,
ശാന്തമായ് മൊഴിഞ്ഞവള്‍, അച്ഛനെ കേള്‍ക്ക വേണം
ഹാ... മനം പൊടിയുന്ന വേദനക്കിടയിലും
എന്തിനീ നാട്യം പെണ്ണേ, എന്നെയാശ്വസിപ്പിക്കാന്‍?
നില്‍ക്കുവാന്‍ കഴിയുകില്ലധികം നിന്‍ സവിധത്തി-
ലുള്‍ക്കനല്‍ച്ചൂടില്‍ വെന്തു വെണ്ണീറായ് മാറുന്നു ഞാന്‍
പോകയാണെന്നേയ്ക്കുമായ് നാം പിരിഞ്ഞകലുമ്പോള്‍
നന്‍‍മകള്‍ നേരുന്നിതാ, ഇതു താന്‍ പ്രഹസനം!
ആഴ്ചകള്‍, സ്നേഹാഹവാഘാതത്താല്‍ വര്‍ഷങ്ങള്‍ തന്‍
ദൈര്‍ഘ്യമാര്‍ന്നിഴഞ്ഞഴിഞ്ഞെങ്ങോ പോയ് മറയവേ
കേട്ടൊരു നാളില്‍, മഹാ സ്ഫോടനം പോലേ നെഞ്ചില്‍
മാറ്റൊലിക്കൊള്ളും വാര്‍ത്ത, ‘പോയവള്‍ കൂട്ടില്‍ നിന്നും...‘
കൊടുങ്കാറ്റടിക്കുന്നു നെഞ്ചില്‍ ഹാ മഹാ വഹ്നി-
ജ്വാലകള്‍ സംഹാരാര്‍ത്ഥമാളുന്നു, ദഹിപ്പു ഞാന്‍
പൊയ്ക്കളഞ്ഞല്ലോ പെണ്ണേ, ഒരു വാക്കുരയ്ക്കാതെ
ജാതകപ്രവചന വാഴ്വിതോ ഭയങ്കരം !
ജീവിതം വരണ്ടു പോയ്, ചിന്തകള്‍ ശൂന്യം, നിദ്രാ-
ഹീനമാമിരവിങ്കല്‍ നിന്നെയോര്‍ത്തുരുകട്ടെ
മാരിവില്‍വര്‍ണ്ണം ചേര്‍ന്നൊരായിരം വസന്തങ്ങ-
ളാരവം തീര്‍ത്ത മനോരാജ്യങ്ങള്‍ പൊലിഞ്ഞു പോയ്
അത്രമേല്‍ മധുരിത സ്വപ്നലാളനങ്ങളാല്‍
ശുദ്ധമായ്തീര്‍ന്ന ചിത്ത ഭിത്തികള്‍ തകര്‍ന്നു പോയ്
വാനവീഥികള്‍ തോറും പ്രേമദീപ്തമാം സ്വര്‍ണ്ണ-
വീചികള്‍ പരത്തിയ താരകള്‍ പൊലിഞ്ഞു പോയ്
പന്ത്രണ്ടു കളം നോക്കിയത്ഭുതം പ്രവചിച്ച
ജ്യോതിഷീവര്യന്‍ തന്‍റെ വൈഭവപ്രഭാവത്താല്‍
പോയൊരു ജീവന്‍, പറന്നായുസ്സണയാതെ-
യൂഹങ്ങള്‍ ഭരിച്ചിടാരാജ്യത്തു കുടിയേറി
ഹേ, വൃഥാവാക്യങ്ങളാല്‍ പാപത്തിനാഹ്വാനിക്കും
കോമരക്കൂട്ടങ്ങളേ നിങ്ങളാല്‍ കഴിയുമോ,
ജീവിതം, മണ്ണില്‍ പൂത്ത സ്വര്‍ഗ്ഗീയപുഷ്പങ്ങളെ-
ന്നാഹ്വാനം നടത്തുവാന്‍, സ്നേഹിക്കാന്‍ പഠിപ്പിക്കാന്‍?
ചന്ദ്രനില്‍ പോലും മര്‍ത്യപാദങ്ങള്‍ പതിഞ്ഞിട്ടും
മര്‍ത്ത്യദൈവങ്ങള്‍ പോലും സംഹാരം പഠിച്ചിട്ടും
അജ്ഞത, ഉരുക്കിന്‍റെ വാക്കിനാല്‍ തകര്‍ത്തിടും
അച്യുതന്മാരാല്‍ കൊച്ചു കേരളം നിറഞ്ഞിട്ടും
മാറിയില്ലഹോ കഷ്ടം, മനസ്സും മനസ്സുമായ്
ചേരുവാന്‍ ദൈവജ്ഞന്‍റെ കൃപയും കടാക്ഷവും!
മാറുന്നില്ലവബോധം, മാനവസ്നേഹത്തിന്‍റെ
മാനവും, മനസ്സിലെ ഇരുളിന്‍ ഗര്‍ത്തങ്ങളും!
ശാസ്ത്രങ്ങള്‍, സൂത്രവാക്യമൊന്നുമേയല്ലാ പാരില്‍
സ്നേഹത്തിന്‍ നിദാനമാം മാനസം ഭരിക്കേണ്ടൂ
ജീവിതം, ക്ഷണികമീ കാലചക്രത്തില്‍ തുച്ഛ-
കാലമെങ്കിലും തമ്മില്‍ സ്നേഹിക്കാന്‍ പഠിക്ക നാം
ജാതകക്കളങ്ങളില്‍ കാണുകില്ലതി ലോല-
ലോലമാം വികാരത്തിന്‍ നിതാന്തസൌന്ദര്യത്തെ
ശാസ്ത്രീയമാനങ്ങളാലളക്കാന്‍ കഴിയില്ലീ
സ്വര്‍ഗ്ഗീയവികാരത്തിന്നമൂല്യസംസ്ക്കാരത്തെ
-ഇതെന്‍റെ ആത്മകഥയോ, സ്വന്തം അനുഭവമോ അല്ല-
© ജയകൃഷ്ണന്‍ കാവാലം
Wednesday, June 02, 2010
സ്വന്തമാക്കാന്‍ കൊതിക്കുന്ന പൂവിന്
സ്വന്തമാക്കാന്‍ കൊതിക്കുന്ന പൂവേ-നിന്‍
അഞ്ചിതമാം മിഴിപ്പൂ തുറന്നാട്ടേ
ഉണ്‍‍മയോലുമീ സുപ്രഭാതത്തില്‍ ഞാന്‍
നിന്‍റെ കണ്‍‍കളില്‍ കവിത കണ്ടോട്ടേ
ഇങ്ങു ചാരെയീ മാമരക്കൊമ്പിലെ
പൂങ്കുയിലുകള്‍ മധുരം വിളമ്പുന്നു
ആര്‍ദ്രനായി ഞാനാഗാന വീചിതന്‍
ചിറകിലേറി നിന്‍ ചാരത്തണയട്ടെ
നിദ്രപൂക്കാത്ത രാത്രിതന്‍ സ്പന്ദനം
നിന്‍റെയോര്‍മ്മകള്‍ നെഞ്ചില്‍ പടര്‍ത്തുന്നു
നിഷ്കളങ്കമാം നിന്‍ മൃദുഹാസമെന്‍
സ്വപ്നമണ്ഡലം പാടേയുലയ്ക്കുന്നു
ആരു നീ മമ ജീവിത വേനലില്‍
അമൃതമായ് പെയ്തിറങ്ങുന്ന വര്‍ഷമേ
ആരു നീ മമ ജീവഗാനത്തിലെ
ചിരപരിചിത രാഗസൌഭാഗ്യമേ
നിന്‍റെയാത്മാവിനോരങ്ങളില്‍ വേണു-
വൂതിയൂതി ഞാന്‍ നിന്നെയുണര്‍ത്തട്ടെ
നിന്‍ കടാക്ഷം തപം ചെയ്തു ചെയ്തെന്‍റെ
നെഞ്ചിലെ നെരുപ്പോടില്‍ ദഹിക്കട്ടെ
അല്‍‍പ്പമാത്രമെന്‍ ജീവിത സ്വപ്നത്തി-
ലത്രമാത്രം നിറഞ്ഞിടും വര്‍ണ്ണമേ
എത്തുമോ എന്‍റെ ചാരത്തു പൂത്തിരു-
വാതിരക്കു വിളക്കു കൊളുത്തുവാന്‍
ദീര്‍ഘകാലം വിരസമായ് ജീവിത-
പ്പാഴ്മരുവിലൂടൊറ്റയ്ക്കൊഴുകി നാം
ചേര്‍ന്നൊഴുകുവാനായി നീ പോരുമോ
ദിവ്യമാം സ്നേഹസാഗരം പൂകുവാന്‍
പ്രാര്‍ത്ഥനപ്പൂക്കളാലെ മനസ്സിന്‍റെ
ശ്രീലകത്തു ഞാന്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചിരിക്കവേ
പൂത്തു നില്‍ക്കുമുഷസ്സിന്‍റെ സിന്ദൂര
ബിന്ദുവായി നീ ശ്രീലകത്തമരുമോ
സ്നേഹ സൌധം പണിഞ്ഞുനിന്നാഗമം
കാത്തിരിക്കുന്നു സാധകനക്ഷമം
ദേവി, നീയണഞ്ഞിടുമോയെന്നര്‍ദ്ധ-
ഭാഗമായ് സ്നേഹരാജ്യം ഭരിക്കുവാന്‍
© ജയകൃഷ്ണന്‍ കാവാലം
Wednesday, April 21, 2010
നോവറിയുന്നവര്‍(ള്‍?)ക്ക്...
ഏതു നോവിന്‍റെയാത്മാവില്‍ നിന്നുമീ
പാട്ടെടുത്തെന്‍റെ കരളില്‍ നിറച്ചു നീ
ഏതു ദിവ്യമാം ചോദനയാലെയെന്‍
ചേതനയിലെ വേദന കണ്ടു നീ...???
ഏതൊരുന്‍‍മാദ ചിന്തതന്‍ തീയിലേ-
ക്കാര്‍ദ്രമായ് വന്നു നീ പൊലിഞ്ഞെങ്കിലും
ഏതൊരുത്തുംഗ ഭാവനാ ശൈലത്തി-
ലര്‍ക്കതുല്യം ജ്വലിച്ചു നിന്നീടിലും
ഹാ... മനസ്സിന്‍റെ വിങ്ങലില്‍ പൂക്കുന്ന
പുഷ്പമേ..., നിനക്കാകട്ടെയെന്നിലെ
എന്നെയും, എന്‍റെ നോവിന്‍ കണങ്ങളും
അര്‍ത്ഥശൂന്യമാമീ പ്രേമ ഗീതവും
വേദനത്തീ പടര്‍ന്നിടും ദേഹിയില്‍
വേദഗീതികള്‍ക്കെന്തുണ്ടു സാഹസം
ചെയ്തുണര്‍വ്വിന്‍റെയുണ്മയെ കാട്ടുവാന്‍
വേരിറങ്ങുന്ന നോവിനെ മായ്ക്കുവാന്‍?
ദൂരദൂരം നടന്നെത്തിയാകാശ
സീമയാം ചക്രവാളങ്ങള്‍ തേടവേ
നേരമില്ലിനി ഭൂമിയില്‍ കാലമേ
കാഴ്ച നല്‍‍കുകെന്‍ ലക്ഷ്യം ഗ്രഹിക്കുവാന്‍...
© ജയകൃഷ്ണന്‍ കാവാലം
പാട്ടെടുത്തെന്‍റെ കരളില്‍ നിറച്ചു നീ
ഏതു ദിവ്യമാം ചോദനയാലെയെന്‍
ചേതനയിലെ വേദന കണ്ടു നീ...???
ഏതൊരുന്‍‍മാദ ചിന്തതന്‍ തീയിലേ-
ക്കാര്‍ദ്രമായ് വന്നു നീ പൊലിഞ്ഞെങ്കിലും
ഏതൊരുത്തുംഗ ഭാവനാ ശൈലത്തി-
ലര്‍ക്കതുല്യം ജ്വലിച്ചു നിന്നീടിലും
ഹാ... മനസ്സിന്‍റെ വിങ്ങലില്‍ പൂക്കുന്ന
പുഷ്പമേ..., നിനക്കാകട്ടെയെന്നിലെ
എന്നെയും, എന്‍റെ നോവിന്‍ കണങ്ങളും
അര്‍ത്ഥശൂന്യമാമീ പ്രേമ ഗീതവും
വേദനത്തീ പടര്‍ന്നിടും ദേഹിയില്‍
വേദഗീതികള്‍ക്കെന്തുണ്ടു സാഹസം
ചെയ്തുണര്‍വ്വിന്‍റെയുണ്മയെ കാട്ടുവാന്‍
വേരിറങ്ങുന്ന നോവിനെ മായ്ക്കുവാന്‍?
ദൂരദൂരം നടന്നെത്തിയാകാശ
സീമയാം ചക്രവാളങ്ങള്‍ തേടവേ
നേരമില്ലിനി ഭൂമിയില്‍ കാലമേ
കാഴ്ച നല്‍‍കുകെന്‍ ലക്ഷ്യം ഗ്രഹിക്കുവാന്‍...
© ജയകൃഷ്ണന്‍ കാവാലം
Monday, April 19, 2010
അസ്വസ്ഥത
ഉള്ളില്‍ ഒരു വിങ്ങല്‍ പോലെ, വേദന പോലെ
ഭയം പോലെ നീ... അല്ല നീതന്നെയാണു ഭയം!
അഭയത്തില്‍ നിന്നെന്നെ അകറ്റി നിര്‍ത്തുന്ന ഭയം!
അഭയത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഭയം!
അനന്തമായ ചക്രവാളത്തിനു നേരേ
പറന്നടുക്കുവാനൊരുങ്ങിയ
എന്‍റെ ചിറകില്‍ ബന്ധനം തീര്‍ക്കുന്ന ഭയമേ
നിന്നെ ഞാന്‍ അസ്വസ്ഥതയെന്നു വിളിക്കും...
നെഞ്ചില്‍ ഭാരമായ്, ഉള്ളില്‍ ആശങ്കയായ്
സ്വയം തീര്‍ത്ത നെരിപ്പോടിലേക്ക്
മെല്ലെ പറന്നടിഞ്ഞെരിയുന്ന ചിന്തകള്‍
നിങ്ങളെന്തിനെന്നെ ഇങ്ങനെ ഞെരിക്കുന്നു?
ഈ ബന്ധനവിമുക്തിക്കായ് തപം ചെയ്യുന്ന
എന്‍റെ ജടകളിലും ബന്ധനം
തപസ്സിനും ബന്ധനം
മനസ്സിനും ബന്ധനം
എന്നിലീ ബന്ധനം തീര്‍ത്ത്
നിറചിരിയായ് നില്‍‍ക്കുമസ്വസ്ഥതേ...
പറയുക, നീതന്നെയല്ലേയെന്നെ
കവിയായ് പുലര്‍ത്തുമെന്‍ സ്വപ്നം!
എന്നിലെ എന്നെ തളര്‍ത്തുന്ന വേദന!
ഭയം പോലെ നീ... അല്ല നീതന്നെയാണു ഭയം!
അഭയത്തില്‍ നിന്നെന്നെ അകറ്റി നിര്‍ത്തുന്ന ഭയം!
അഭയത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഭയം!
അനന്തമായ ചക്രവാളത്തിനു നേരേ
പറന്നടുക്കുവാനൊരുങ്ങിയ
എന്‍റെ ചിറകില്‍ ബന്ധനം തീര്‍ക്കുന്ന ഭയമേ
നിന്നെ ഞാന്‍ അസ്വസ്ഥതയെന്നു വിളിക്കും...
നെഞ്ചില്‍ ഭാരമായ്, ഉള്ളില്‍ ആശങ്കയായ്
സ്വയം തീര്‍ത്ത നെരിപ്പോടിലേക്ക്
മെല്ലെ പറന്നടിഞ്ഞെരിയുന്ന ചിന്തകള്‍
നിങ്ങളെന്തിനെന്നെ ഇങ്ങനെ ഞെരിക്കുന്നു?
ഈ ബന്ധനവിമുക്തിക്കായ് തപം ചെയ്യുന്ന
എന്‍റെ ജടകളിലും ബന്ധനം
തപസ്സിനും ബന്ധനം
മനസ്സിനും ബന്ധനം
എന്നിലീ ബന്ധനം തീര്‍ത്ത്
നിറചിരിയായ് നില്‍‍ക്കുമസ്വസ്ഥതേ...
പറയുക, നീതന്നെയല്ലേയെന്നെ
കവിയായ് പുലര്‍ത്തുമെന്‍ സ്വപ്നം!
എന്നിലെ എന്നെ തളര്‍ത്തുന്ന വേദന!
© ജയകൃഷ്ണന്‍ കാവാലം
Wednesday, March 24, 2010
തീപ്പുഴ
ഞാന്‍ മരുഭൂമിയുടെ അടിയിലൂടെ
തീപ്പുഴയായി ഒഴുകുന്നുണ്ട്
മണ്ണിലാഴുന്ന ഒട്ടകക്കുളമ്പുകള്‍
എന്‍റെ നെഞ്ചിനെ വല്ലാതെ ഞെരുക്കുന്നുണ്ട്
പരിഭവമില്ലാത്ത എന്‍റെ വേദനകള്‍ക്ക്
ഒരു വരള്‍ച്ചയുടെ സൌന്ദര്യമുണ്ട്
എങ്കിലും എന്നിലെ ഓരോ തുള്ളിയും
കടലേ കടലേ എന്ന് തപിക്കുന്നു
അഗ്നിവാഹിനിയെങ്കിലും
ഓരോ പുഴകള്‍ക്കുമില്ലേ
കടലിനെ പുല്‍‍കാന്‍,
തന്‍റെ കൂടണയുവാന്‍ മോഹം...
© ജയകൃഷ്ണന്‍ കാവാലം
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
